Текст песни Acrybia - Pragnienie Nicości

Duchu mdły, ongiś dzielny, któryś w boju słynął,
Gdy Nadzieja ostrogą budziła zapały
-Dziś dosiąść ciebie nie chce! Spocząć by się zdało,
Jak chabecie, co pada, bo się głaz nawinął.
Dosyć już, serce moje! Śpij snem otępiałym.
Duchu, poniosłeś klęskę! Cóż ci pozostało?
Zew miłości, zew walki w dali się rozpłynął;
Żegnaj, werblu wojenny, westchnienie wiolinu!

Radość nie skusi serca, które skamieniało.
Wiosno, wiosno czarowna, powab twój przeminął!
I czas mnie wchłania z wolna, dni za dniami płyną
Niczym śnieg, co wciąż sypie na bezwładne ciało;
Dziś wzrokiem obejmuję z góry ziemię całą
I nie szukam już na niej schronienia przed zimą.
Porwij mnie, weź mnie z sobą, zniwecz mnie, lawino!

0 из 5 Оценок: 0.

Дух мягкий, как только храбрый в знаменитой битве,
Когда вызвал надежды пыл шпора
-Сегодня вы не хотите ездить! Отдых будет принят,
Как Chaba, который падает, потому что валун nawinął.
Хватит уже, мое сердце! Спать спать онемели.
Дух потерпели поражение! Что у вас осталось?
Зов любви, призыв к борьбе на расстоянии исчезли;
До свидания, малый войны, вздыхают высокие!

Радости не искушать сердца, что окаменелости.
Весна, весна завораживающая, ваше обаяние нет!
А мое время поглощает медленно, день за днем ​​поток
Как снег, который до сих пор висит на обмякшее тело;
Сегодня глазами охватить всю Землю сверху
Я не искал его для зимнего укрытия.
Разорвите меня, возьми меня с собой, сводит на нет мне lawino!